| Notes |
- Uit de Scheidsrechter 15 Jan 1971
Herinneringen aan Indonesische tijd (5)
De competitie was afgelopen en ook
die der inlanders. Salemba was
kampioen geworden en dat moest gevierd
worden. Salemba was niet alleen
de wijk waar ikzelf woonde, maar tevens
lag in die wijk het voetbalterrein
van "VIOS" waarvan ik lid was. De
bruine broeder zag mij vaak op dat terrein.
Bovendien was ik "reperie"
(referee).
Op een goede avond kwam een
deputatie van de zes man, bestaande uit
voorzitters en ereleden van de Inlandsche
Voetbalbond, bij mij thuis om te
vragen of ik de erewedstrijd tussen
Salemba en de Bond wilde fluiten en
of ik er voor kon zorgen dat zij op een
zondagmorgen op het terrein van VlOS
konden spelen. Er zou een entree geheven
worden van een gobang (twee
en een halve cent).
De mentaliteit van de heren kennende
begreep ik onmiddellijk dat er
nog veel meer aan vast zat, en deze
zienswijze bleek maar al te juist.
Met het VlOS-bestuur kwam de
zaak in orde en op een zondagmorgen
zou de wedstrijd plaats vinden. Als
conditie had ik gesteld: "djangan main
kotor" niet vuil spelen en ik kreeg de
stellige verzekering dat dit niet zou
gebeuren.
Ik hoor het de deputatie nog zeggen!
Na 5 minuten spelen had ik al
tien keer kunnen fluiten voor een overtreding,
maar dat deed ik niet.
Maar nu de wedstrijd zelf. Op het
terrein was een ronzebons *), daar de
zaak met muziek werd opgeluisterd. Er
werd begonnen met "Alte Kameraden",
die op een verschrikkelijke manier
mishandeld werden, maar dat
mocht de pet niet kreuken.
De aftrap moest gedaan worden
door de vrouw van de voorzitter
van de Inlandsche Voetbal Bond en
deze schoonheid heette Roekmi. Zij had
haar schoonste spullen aan en in haar
haar een roos. De kondé (haarwrong)
was doortrokken van de minjak phum
(haarolie-parfum). Potverdorie, wat
stonk ze ! Ook aan deze ceremonie was
voldaan en het spel ging verder. Op
het veld was plaats voor een 5.500 man
en die waren en wel volgens mijn
schatting. Bij de controle van de recette
viel echter het batig saldo heel
erg tegen, hetgeen geen wonder was
daar bleek, dat b.v. twee man een
kaartje kochten en naar binnen gingen
zonder dat de kaartjes ongeldig werden
gemaakt door ze kapot te scheuren of
een hoekje er af te halen. Een van de
twee ging weer naar buiten en verkocht
het reeds gebruikte kaartje weer, zodat
de helft van de entreeprijs verdiend
was. Dit ging honderden malen op deze
manier, want er was totaal geen controle.
Over de wedstrijd zelf kan ik kort
zijn. Pri kik, obstructie, natrappen en
vuil spel wisselden elkaar af, maar
geen wanklank werd gehoord. Alleen
als het publiek gilde en schreeuwde
voor een overtreding floot ik, alhoewel
enige tellen te laat, maar dat gaf niets.
Er was gefloten, de scheidsrechter zag
het en het was in orde. Een goede
reperie dus.
Na afloop werd ik apart geroepen
door het ontvangst-comité, dat mij
mededeelde, dat het feest 's avonds zou
worden voortgezet met een ronggengfeest
(ronggeng = dans meiden) en of
ik daarbij wilde wezen. Na de ronggeng
was er een toneelvoorstelling van
Romeo en Julia, Ik besloot te gaan naar
de passerloods op Senen.
Bij de ronggeng was het de gewoonte,
dat de prima donna de sjerp
die ze om de hals droeg plotseling op
de grond gooide voor de persoon met
wie ze wilde dansen en die moest dan
in de kring. Ik wist, dat ik de sigaar
zou zijn en dat kwam precies uit. Ik
moest er aan geloven en dat kostte mij
een riks, want dat was de adat (gewoonte).
Toen kwamen Romeo en julia op de
proppen. Romeo was het proto-type
van een gedegenereerde galeislaaf, maar
julia was een nog al apetijtelijk persoon.
Heb een half uurtje de zaak aangekeken
en vond het toen welletjes.
Opgemerkt dient nog te worden, dat
de prima donna dezelfde rotlucht bij
zich had, die ik de ochtend al in mijn
neus had gehad.
W. OOSENBRUGH
*) Ronzebons: Inlands muziekgezelschap,
bestaande uit grote en kleine
trom, trompetten, hoorns, enz. enz.,
alle instrumenten vals.
|
1900 - Aft 1971 (71 years)
